Over-promoveren is als dood-knuffelen.

Soms ga je aan je eigen succes ten onder. Dat klinkt erg dramatisch, maar het is verbazingwekkend hoe vaak ik dit in de dagelijkse praktijk tegenkom.
Het is een merkwaardige gewoonte dat in het bedrijfsleven vrijwel altijd de beste uit een groep beloond wordt met promotie. Dan krijgt de meest ervaren medewerker een hogere functie met een deftige omschrijving, nieuwe visitekaartjes en wat loonsverhoging. Het klinkt zo herkenbaar dat je het waarschijnlijk niet eens raar vindt als je dit leest.
Toch zijn de gevolgen vaak zo dramatisch dat mijn hulp wordt ingeroepen om de schade te herstellen. Een paar voorbeelden;

• Een constructiebedrijf, waar de beste lasser promoveert tot chef werkplaats. Mis! Met één klap is de organisatie zijn beste lasser en een motiverend teamlid kwijt. En krijgt er een slechte manager en een beroerde leidinggevende voor terug. Met grote negatieve consequenties voor de sfeer en de teamprestaties, zowel in productiesnelheid als kwaliteit.
• Een top-verkoper, die door zijn opvallend verkooptalent doorgroeit via verkoopleider tot commercieel manager. En nu een slechte, demotiverende manager blijkt te zijn, die niet alleen zijn sales-team maar ook zichzelf zo inefficiënt opjaagt dat de omzet stagneert, de marges inzakken en het ziekteverzuim de pan uit rijst.
• Een gepassioneerd zelfstandig vakman, die door zijn hoge kwaliteitsnorm en klantvriendelijkheid uitgroeit tot directeur van een serieuze organisatie, met een groot pand en flink wat personeel. En dan een slechte ondernemer blijkt te zijn, die uiteindelijk ploeterend ten onder gaat.

Vreemd genoeg werken de vaardigheden die hen zo ver gebracht hebben nu, in de nieuwe functie, juist tegen. Om organisatorische, financiële, maar vooral om status-gerelateerde redenen is er meestal geen weg meer terug. Met blijvende schade aan de hele organisatie.

Hier is sprake van het Peter Principle, dat stelt:

In een hiërarchie stijgt elke werknemer tot zijn niveau van incompetentie.

Het Peter Principle zegt dat iedere succesvolle werker net één keer te vaak wordt gepromoveerd. En dus eindigt in een functie waarin hij veel minder goed is, dan zijn één na laatste functie. In al deze gevallen is de kracht en groeipotentie veranderd in een geld- en energieverslindende zeepbel.

Waar ging het mis?

Het probleem ontstaat als bekwame vakmensen doorgroeien naar hogere -en dus andere- functies. Vaak veranderen de taken van vakinhoudelijke disciplines naar leidinggeven, plannen en controleren. Dit vraagt totaal andere vaardigheden en inzichten. In één klap is de nieuwbakken manager zijn kennis-overwicht, zijn wij-gevoel, zijn zelfvertrouwen en zijn passie voor het vak kwijt.
Twee keer pech dus: een goede en ervaren vakman kwijt en een manager erbij die zonder het te willen zichzelf en zijn afdeling frustreert, de medewerkers demotiveert en zijn beslissingen laat afhangen van zaken die in zijn vorige functie belangrijk waren, maar nu averechts uitpakken.

Herken je deze voorbeelden?

Zie je er ook iets van terug in jouw werkkring of organisatie? Ben jijzelf, of heb jij ooit iemand anders over-gepromoveerd? Dan zouden de alarmlichten nu op oranje moeten springen. Want bij een andere functie horen andere taken en dus een andere opleiding of begeleiding.

Iedereen komt een keer aan zijn eigen ontwikkel-plafond. Het niveau dat je zonder gespecialiseerde hulp, niet kunt overstijgen. Dit is een gevaarlijke fase; het moment waarop jouw succes ook wel eens je beperking, of nog erger; je ondergang, zou kunnen worden.

Heb je het gevoel dat je veel te veel ballen in de lucht probeert te houden? Kun jijzelf, of iemand in je organisatie wel een duwtje in de rug of wat functionele handvatten gebruiken?

Los het op!

Guido Vermeeren geeft no-nonsense businesscoaching en managementtraining aan ondernemers en managers. Hij leert ondernemers en managers snel en effectief samenhang in zichzelf en hun organisatie aan te brengen en hun doelen te realiseren.

Bel nu meteen voor een vrijblijvend gesprek, daar word je alleen maar beter van!
Met uitdagende groet,

Guido Vermeeren.